وابی سابی

وابی سابی یک اصطلاح ژاپنی است که از دو کلمه وابی به معنای ستایش و زیبا دیدن اندوه و فقر و سادگی و سابی به معنای ستایش و زیبا دیدن پیری و کهنگی و تنهایی و دلتنگی ساخته شده است. این اصطلاح البته چیزی فراتر از صرفا یک مفهوم زیباشناسی است. بلکه بینشی ژاپنی را در مورد زندگی نه چندان بی نقص ولی کامل بیان می‌کند. این مفهوم بر پایه پذیرش ناپایداری زندگی و زودگذر بودن همه چیز و همچنین پذیرش نقص‌ها بیان شده است. 

چیزی که در مورد وابی سابی جالب است این است که عموم افراد با آن آشنا هستند و اثرات آن را می‌توان همه جا دید، اما کمتر کسی می‌تواند آن را در قالب کلمات درآورد. بنا بر گفته بث کمپتن، نویسنده این اثر : «یکی از برگ‌های سرخ‌رنگِ اَفرای ژاپنی را که لبه‌هایش چروک شده، برمی‌دارم. این برگ خشک و چروکیده گنجینه‌ای است؛ مثل پشتِ دستان مادربزرگ. فضایی درون قلبم گشوده می‌شود. احسای می‌کنم همین الان هرچه بخواهم دارم. از صمیم قلب خشنودم اما گاه این احساس رنگِ اندوه نیز به خود می‌گیرد، زیرا می‌دانم این لحظه زودگذر هرگز برنمی‌گردد.